Coach in Hart en Ziel
‘Jij bent een coach in hart en nieren, je bent ervoor geboren’; zei iemand een keer tegen mij. In mijn hart voelde dit als helemaal waar. Natuurlijk ‘wist’ ik dat al heel lang en doe ik al vele jaren mijn coachwerk met liefde en plezier. Maar twee dingen raakten mij diep aan deze opmerking. Mijn talent zo duidelijk door een ander uitgesproken krijgen, kwam wel binnen. En verder het besef dat het toegeven, het voor mezelf erkennen en mezelf waarderen voor mijn coachwerk, niet zo vanzelfsprekend is voor mij. Ik was namelijk kampioen in mezelf onzichtbaar maken. Zelfs op groepsfoto’s probeerde ik mij achterin te verbergen en zie je mij óf niet, óf slechts een klein stukje van mij.
‘Ja, maar ik heb me vaak ook zo ontzettend eenzaam gevoeld’; snotterde ik verder. ‘Dat wat jij eenzaamheid noemt, gaat om zelfstandigheid en onafhankelijkheid’; kreeg ik als antwoord. ‘Het gaf je de kans om je eigen weg te gaan, omdat je wist dat je hier op aarde iets te doen had. Alleen wist je nog niet precies wát. Je hebt in je leven veel te verwerken gehad. Je hebt veel afwijzing en onbegrip ervaren. Je bent verlaten, je werd in de steek gelaten, je dacht dat niemand van je hield. Je werd buitengesloten, belachelijk gemaakt, er werd over je geroddeld, je dacht dat je er niet bij hoorde, dat je er niet toe deed, dat je onbelangrijk was. Daardoor heb je je vaak intens verdrietig en eenzaam gevoeld, je dacht zelfs dat je geen liefde verdiende. Je voelde je leeg van binnen’.
Gukkig nam mijn ziel mij bij de hand op het dieptepunt van mijn verdriet, verlatenheid en eenzaamheid. Zij nam mij mee naar mensen die mij konden helpen om de weg naar mezelf weer te vinden. En mijn ontdekkingstocht begon. Opeens was daar een cursus ‘intuïtieve ontwikkeling’ bij mij in de buurt. Ik had geen idee waarom, maar schreef me in. Daar leerde ik iemand kennen die reikicurssen gaf. Ik schreef me in. Ik verslond alle boeken uit de bieb op het gebied van spiritualiteit. Ik was als een spons, mijn hart en ziel werden gevoed, maar ik verbond het nog niet met mijn eigen ik, dat kwam pas later. Wat mij werd aangereikt ging nog over anderen, stond nog buiten mij. Maar het ging zeker niet over mij als bijzonder mens. Ik volgde de ene opleiding na de andere, de ene cursus en seminar na de andere, genoot van spirituele reizen. Steeds dieper ging ik en steeds weer kwam ik iets dichter bij mezelf terecht. Dat was ook wel eng. Waarom? Omdat het mij steeds duidelijker werd dat ik het heft in eigen handen kon nemen. Dat ik kon kiezen: slachtoffer blijven voelen of zelf in actie komen, grenzen stellen of een pleaser blijven, mezelf laten zien of onzichtbaar blijven, leven of overleven, angst of liefde voelen. 
Tijdens mijn spirituele ontdekkingstocht kwam ik er ook achter dat ik niet de enige was met veel pijn, verdriet en een rugzak gevuld met de nodige shit. Iedereen leek wel op de een of andere manier zijn portie tegenslag in het leven te hebben gekregen. Toen realiseerde ik mij dat wij elkaar moeten helpen en dat er altijd wel iemand is die je kan helpen als je eraan toe bent. Want iedereen verdient liefde, ik, jij en wij allemaal. We hebben er recht op! En misschien krijg je niet altijd liefde van je omgeving, maar je kunt altijd liefde aan jezelf geven. Alleen moeten we dat nog leren, want dat zijn we niet gewend. Een oefening voor het leven!
Ongemerkt was ik zelf inmiddels zó gegroeid, dat ik tegen anderen kon zeggen, ik begrijp je want ik ben er zelf ook doorheen gegaan. Ik begrijp wat je voelt en waarom je zo verdrietig bent. Ik kan je helpen en ik weet inmiddels ook hoe ik je kan helpen. Toen viel voor mij het kwartje en kwam het besef dat alles waar ik zelf doorheen ben gegaan (en dat was best veel), het fundament is van mijn coachschap. Ik moest eerst zelf ervaren wat het is om afgewezen te worden, in de steek te worden gelaten, eenzaam te voelen, om mijn zielsmissie te kunnen gaan uitvoeren. De coach te worden die ik in hart en ziel ben, de coach die tevens de ervaringsdeskundige is.
Want op een dag lang geleden vroeg ik aan het Universum ……
Wat doe ik hier op aarde en wat is mijn taak in dit leven?’ Zo helder als de stralende zon kwam het antwoord:
‘Ik zal je naar (je) wijsheid leiden
Ik zal je teruggeven aan jezelf
Doe dit dan voor alle anderen
Geef mensen terug aan zichzelf
Dit is jouw opdracht, dit is jouw missie en doel’
Inmiddels breng ik dit antwoord al vele jaren in praktijk. Het was wel een harde leerschool, maar zonder mijn levenservaringen zou ik waarschijnlijk een geheel andere weg zijn opgegaan en niet toegekomen zijn aan het uitvoeren van mijn zielsmissie. Ook al was het soms heftig en ben ik door diepe dalen gegaan, toch ben ik dankbaar voor alles in mijn leven, omdat het mij uiteindelijk bij mezelf heeft gebracht. Bij wie ik werkelijk ben, de dingen die ik doe en hoe ik nu in het leven sta. Ik ben dankbaar voor het werk dat ik als coach mag doen. Dankbaar dat ik datgene doe waarvoor ik op aarde ben gekomen en ik kan niet anders dan het met liefde doen.
Harte groet,
Gina Pas